Η Αψίδα του Θριάμβου: The Wrapped Edition

Η καλλιτεχνική παρέμβαση στο διάσημο γαλλικό μνημείο

By Xristina Askaridou

Η Αψίδα του Θριάμβου αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά μνημεία της Γαλλίας και συγκεκριμένα του Παρισιού και δικαίως, μιας και άλλωστε δεν μιλάμε μόνο για ένα αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα αλλά και για ένα μνημείο με ιστορική σημασία. Την εντολή κατασκευής του έδωσε ο Ναπολέων Α’ το 1806 αλλά ολοκληρώθηκε, μετά από μακρά διακοπή, το 1836. Η βαρύνουσα σημασία του έγκειται στο γεγονός ότι αντιπροσωπεύει το ονόματα των νικών των Γαλλικών Στρατευμάτων και επάνω του βρίσκονται χαραγμένα τα ονόματα πολλών στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους στο πεδίο της μάχης υπηρετώντας τη γαλλικό έθνος.

Τον περασμένο όμως Σεπτέμβριο το δίδυμο Christo και Jeanne– Claude επιχείρησαν να κάνουν μια εικαστική παρέμβαση στο μνημείο. Την ιδέα είχε συλλάβει ο βουλγαρικής καταγωγής Christo ήδη από το 1961 αλλά πραγματοποιήθηκε μόλις φέτος.

Η σκέψη ήταν να καλυφθεί ολόκληρο το μνημείο, ύψους 55 μέτρων, με 25.000 τ.μ.² ενός διαφανούς και λαμπερού μανδύα και να δενόταν με 3.000 μέτρα κόκκινου σχοινιού. Αυτό θα δημιουργούσε την εντύπωση ενός μνημείου φάντασμα, μιας αρχιτεκτονικής μάζας, που θα ξεχώριζε μόνο από το περίγραμμα της.

Επρόκειτο για μια εικαστική παρέμβαση που ποτέ πριν δεν είχε γίνει στην Αψίδα του Θριάμβου αλλά το αρχιτεκτονικό δίδυμο Christo και Jeanne- Claude είχε τολμήσει κάτι ανάλογο παλαιότερα στο Γερμανικό Κοινοβούλιο στο Βερολίνο αλλά και στο Pont Neuf  στο Παρίσι πάλι, το 1985.

Το γερμανικό κοινοβούλιο δια χειρός Christo και Jeanne- Claude

Το Pont Neuf στο Παρίσι τυλιγμένο με κίτρινο μανδύα από το γνωστό δίδυμο.

Το έργο του Arc de Triomphe: Wrapped διατηρήθηκε μέχρι τις 3 Οκτωβρίου αν και δυστυχώς ο Christo πέθανε και δεν πρόλαβε να το δει. Την ολοκλήρωσή του είχε αναλάβει ο ανιψιός του, Vladimir Yavachev και κόστισε 14 εκατ. ευρώ. Όπως δήλωσε αργότερα ο Yavachev, θεώρησε την ολοκλήρωση του έργου ως ένα “μνημόσυνο” προς τιμή του θείου του.

Το έργο ολοκληρωμένο

Το έργο όπως φαίνεται από κάτω προς τα πάνω

Σε κάθε περίπτωση ήταν μια εξαιρετική ιδέα που ανέδειξε το μνημείο μέσα από μια πιο σύγχρονη οπτική, μια προσωρινή μεταμόρφωση. Αυτός ο “διάλογος” μεταξύ παρελθόντος και παρόντος δίνει βήμα στο να αντιληφθούμε ότι τα μνημεία δεν είναι στατικές κτιριακές οντότητες μόνο αλλά μπορούν να συνδιαλέγονται με το σήμερα, να έχουν μια εύπλαστη δυναμική και όχι μόνο μια αρχιτεκτονική αξία και στατικότητα.