Πώς η αμερικανική, ιταλική, γαλλική & αγγλική Vogue δημιούργησαν αντισυμβατικές εικόνες
by Christina Askaridou
Δεν υπάρχει fashion lover στον κόσμο που να μην γνωρίζει και να μην συμβουλεύεται τη Vogue σε θέματα μόδας μιας και το περιοδικό μετράει 129 χρόνια στο χώρο με 26 διεθνείς εκδόσεις ανά τον κόσμο. Η Vogue κατέχει κεντρικό ρόλο στο πάνθεον της μόδας και σε αυτό έχουν συμβάλει οι τέσσερις πιο ηγετικές εκδόσεις της οι οποίες θεωρούνται και από τις πιο forward-thinking και τις πιο “τολμηρές” από όλες τις υπόλοιπες εκδόσεις.
Όταν ανέλαβε τα ηνία της αμερικανικής Vogue η Anna Wintour, τον Νοέμβριο του 1988, από το πρώτο κιόλας εξώφυλλο φάνηκε η επαναστατική ματιά που θα έφερνε στον κόσμο των εκδόσεων μόδας. Μια γυναίκα που τόλμησε να σπάσει τους κανόνες και δεν δίστασε να συνδυάσει designer clothes με πιο casual κομμάτια στα εξώφυλλα της Vogue, κάτι που την εποχή εκείνη σόκαρε. Ήταν η ίδια που επέτρεψε να φωτογραφηθούν celebrities στο εξώφυλλο του περιοδικού, πρώτη τη Madonna, θέση που πριν κατείχαν αποκλειστικά τα μοντέλα. Για την κριτική που της ασκήθηκε η ίδια είπε “Ηγείσαι, δεν ακολουθείς- και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό μάθημα που χρειάζεται να θυμάσαι πάντα”. Η Wintour, με το χαρακτηριστικό καρέ μαλλί, τα μαύρα γυαλιά ηλίου και τα κολιέ με τις πολύχρωμες μεγάλες πέτρες, κατέρριψε τον μέχρι τότε μύθο ότι η μόδα είναι κάτι επιφανειακό και ανόητο αλλά αντίθετα υποστήριξε την ιδέα ότι η μόδα μπορεί να είναι συνώνυμη της εξυπνάδας και της άποψης.
Η συνεισφορά της στη Vogue είναι τόσο μεγάλη γιατί η ίδια έγινε αφορμή να γίνουν γνωστοί ο Alexander McQueen, John Galliano, Zac Posen, Marc Jacobs και πολλοί άλλοι.
Εξαιτίας της τεράστιας συνεισφοράς της στον κόσμο της μόδας χρίστηκε Dame το 2017 από τη Βασίλισσα Ελισάβετ.
Στην πολύχρονη καριέρα της έχουν γραφτεί πολλά για τον ίσως απόμακρο, σκληρό και απαιτητικό χαρακτήρα της το σίγουρο είναι όμως ότι η κοφτερή ματιά της και ο τολμηρός της χαρακτήρας την καθιέρωσαν ως ένα fashion mogul στο χώρο της μόδας.
Μια άλλη εξίσου επιβλητική έκδοση της Vogue αποτελεί η ιταλική της έκδοση και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, είναι φυσικά γνωστό το πόσο μεγάλης αγάπης χαίρει η μόδα στην ιταλική κουλτούρα. Σημείο σταθμός στην ιστορία της ιταλικής Vogue αποτέλεσε η Franca Sozzani η οποία υπήρξε από τις πιο γνωστές και με την μεγαλύτερη επιρροή editors-in-chiefs στο χώρο της μόδας παγκοσμίως. Η Sozzani υπήρξε στο τιμόνι της Vogue Italia από το 1988 μέχρι το 2016 όπου και πέθανε. Αν και δεν είχε σπουδές πάνω στη μόδα, εντούτοις αυτό δεν τη σταμάτησε από το να πραγματοποιήσει από τα πιο εμπνευσμένα covers και fashion stories. Συνεργάστηκε με τους καλύτερους φωτογράφους όπως ο Mario Testino, Paolo Roversi, Herb Ritts, Bruce Webber δίνοντας τους χώρο δημιουργικής ελευθερίας στο να πειραματιστούν χωρίς να τους κρίνει.
Ήταν η ίδια που εμπνεύστηκε το “Black Issue” το 2008 που είναι το μοναδικό black models only issue, νωρίτερα το 2005 το τεύχος “Make–over madness” με ζήτημα την φρενίτιδα με τις πλαστικές επεμβάσεις, το 2010 θέλησε να στηλιτεύσει το σκάνδαλο της διαρροής του πετρελαίου της BP στον κόλπο του Μεξικό με τον τίτλο “The Latest Wave” και το 2014 με το τεύχος “Horror Movie” έφερε στο προσκήνιο το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας.
Καταλαβαίνουμε απόλυτα ότι επάξια άφησε την σφραγίδα της στο χώρο μιας και προσπάθησε να επεκταθεί σε θέματα που δεν αφορούσαν αμιγώς το fashion industry αλλά θέλησε να δείξει ότι ο κόσμος της μόδας δεν μπορεί να μείνει απαθής μπροστά σε τόσο σημαντικά κοινωνικά ζητήματα, ήθελε να μιλά στο αναγνωστικό κοινό κυρίως μέσω δυνατών εικόνων παρά λέξεων. Η ίδια παραμένοντας ήπιων τόνων άφησε μια πολύ μεγάλη παρακαταθήκη της οποίας μπορούμε να γίνουμε μάρτυρες στο ντοκιμαντέρ με θέμα τη ζωή της “Franca: Chaos and Creation”.
Στην περίπτωση της γαλλικής Vogue είναι αδύνατο να μην γίνει αναφορά στο όνομα της Carine Roitfeld η οποία υπήρξε editor-in-chief της γαλλικής Vogue από το 2001 μέχρι το 2011 όπου και παραιτήθηκε γιατί θέλησε να εργαστεί και πάλι ως freelance stylist ιδρύοντας παράλληλα το CR Fashion Book το οποίο εκδίδεται δύο φορές το χρόνο. Η Roitfeld ξεκίνησε η ίδια ως μοντέλο στα 18 της χρόνια, αργότερα δούλεψε το περιοδικό Elle ως στυλίστρια και πιο μετά εργάστηκε ως σύμβουλος μόδας στον οίκο Gucci, YSL και Tom Ford.
Όταν ανέλαβε της διεύθυνση της γαλλικής Vogue εκτός του ότι δημιούργησε πολύ επιβλητικές εικόνες που αιχμαλωτίζουν το βλέμμα, παράλληλα ήταν η πρώτη που τόλμησε να βάλει στο εξώφυλλο της Vogue ένα transgender μοντέλο θέλοντας να δείξει ότι η ομορφιά πρέπει να εκλαμβάνεται όπως ακριβώς είναι χωρίς να μένουμε προσκολλημένοι στους απαρχαιωμένους ορισμούς της και στα στενά ορισμένα πλαίσια της.
Αργότερα μάλιστα ήταν επίσης η πρώτη που σκέφτηκε να βάλει στο εξώφυλλο του περιοδικού ένα μοντέλο με μαντήλα και έτσι να αμφισβητήσει να προωθήσει περαιτέρω την έννοια της συμπερίληψης και της εξάλειψης του ρατσισμού.
Όπως έχει δηλώσει και η ίδια, δεν φοβάται να τολμήσει, κάτι που δυστυχώς δεν είδαμε ιδιαίτερα από τη διάδοχό της Emmanuelle Alt.
Η βρετανική έκδοση της Vogue με τη σειρά της έχει να επιδείξει μια εξίσου εξαιρετικά σημαντική πορεία στον κόσμο της μόδας καθότι πολλά στυλ στο χώρο της μόδας ξεκίνησαν από την Βρετανία, όπως το Punk look και το grunge και που αργότερα υιοθετήθηκαν παγκοσμίως.
Ο παρών editor-in-chief Edward Enninful αποφάσισε να φέρει μια διαφορετική ματιά στους κόλπους της βρετανικής Vogue έχοντας στραμμένο το βλέμμα του περισσότερο σε θέματα inclusiveness και diversity στο χώρο της μόδας. Αντίθετα με την προκάτοχό του Alexandra Shulman η οποία είχε κατηγορηθεί ότι προσλάμβανε κυρίως λευκούς εργαζόμενους, ο Enninful αποφάσισε να αυξήσει το ποσοστό των έγχρωμων εργαζόμενων.
Ο ίδιος ξεκινώντας ως μοντέλο στα 18 χρόνια και δουλεύοντας αργότερα ως style director για το περιοδικό i-D, Vogue Italia και American Vogue ήταν μια πολύ καλή επιλογή για να αναλάβει τα ηνία της Vogue το 2017. Με την έλευση του δήλωσε ότι επιθυμεί η Vogue να απευθύνεται σε ένα παγκόσμιο κοινό που είναι πιο σκεπτόμενο. Για αυτό το λόγο δημιούργησε την καμπάνια “I Am An Immigrant” όπου διάσημοι από το χώρο της μόδας και του θεάματος έλαβαν μέρος ενάντια στις δηλώσεις του Προέδρου Trump για τους μετανάστες. Επίσης, στο τεύχος Σεπτεμβρίου του 2019, όπου ήταν guest-editor η Meghan Markle, το τεύχος αφιερώθηκε σε 15 changemakers, γυναίκες που με τον τρόπο τους αμφισβήτησαν τις κοινωνικές νόρμες. Ήταν λογικό επομένως το τεύχος να εξαντληθεί αμέσως.
Τον Σεπτέμβριο του επόμενου έτους, ο Enninful και πάλι όντας πρωτοπόρος, προσέλαβε τον πρώτο έγχρωμο φωτογράφο, τον Misan Harriman που θα αναλάμβανε τη φωτογράφιση του εξώφυλλου του τρέχοντος τεύχους.
Με αυτή την κοφτερή ματιά που κατέχει ο Enninful και το γενναίο του ένστικτο είναι απόλυτα κατανοητό το γιατί κατάφερε η βρετανική Vogue να αυξήσει τα κέρδη της παρά την παγκόσμια οικονομική ύφεση και να αυξήσει το digital traffic της κατά 51% αλλά και να αποτελεί σημείο αναφοράς για τον κόσμο της μόδας.
streetstyle SKG 